Just like that

हल्ली बरेचदा असे  जाणवते की काही गोष्टी नहीशा होऊ  लागल्या आहेत , अर्थात बऱ्याच नव-नवीन गोष्टींची पण काही कमी नाही. पण या नाहीशा होऊ  घातलेल्या गोष्टी अथवा विस्मृतीत  जाणाऱ्या गोष्टी आठवल्या की मन थोड़सं  हळवं  होतं आणि आठवणीत रमतं .  उदा. शाईचे पेन.  स्मार्टफोन / Tab / Laptop  च्या जमान्यात कागदावर लिहायला तसं कोणी जातं  नाही ,वेळ आलीच तर बॉलपेन असते .  पण त्या महिन्या महिन्याला बदलणाऱ्या , कंपनीच्या स्टेशनरितुन  उचललेल्या  किंवा रिफील न होणाऱ्या  पेनात काही आपलेपणा वाटतं  नाही ,जो लहानपणी जपलेल्या एखाद्या शाई पेनामध्ये होता. माझी सुरुवात पाटी आणि पेन्सिलीने झाली . बालवाडीत असताना शिसपेन्सिल वापरल्याचे सुद्धा आठवत  नाही . तेव्हा एरवी लिहायला आणि भूक लागली तर खायला अशी  पांढरी पेन्सिलच वापरली जायची .  परीक्षा वगैरे सुद्धा ( जी नावालाच होती ) ती पाटीवरच असायची .  पहिलीत गेल्यावर शिसपेन्सिल हातात आल्याचे आठवते . जसे लहानपणाचे दिवस फार काळ  आठवणीत टिकत नाहीत त्याप्रमाणे  लिहिलेले खोडायला बरी म्हणून  शिसपेन्सिल वापरत असावेत  (नाहीतर मुले सुद्धा ब्लॉग /आठवणी लिहायला लागायची ) . वरच्या व